افزایش جابجایی به شیوه پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری، موجب شاهد بازگردانی حس اجتماع‌پذیری در سطح محلی، ایجاد تعامل در جامعه و بهبود کیفیت مناطق مسکونی خواهد شد. الگوی کاربری زمین شهری به سمت الگوهای مختلط و چندعملکردی و سیال در برابر الگوهای تک‌عملکردی، انحصاری و صلب اصلاح خواهد شد.
تغییرات ایجاد شده در جامعه در طی محدودیت های ناشی از کوید-19 ، اهمیت حمل و نقل و جابجایی به ویژه در حوزه های تجارت و اقتصاد را نشان داد. بدون حمل و نقل ، شهرها مرده اند. جابجایی، روح شهرها و سکونت گاه های ماست، جابجایی، نیروی محرکه زندگی فردی و تعامل بین فردی است.
آنچه شاهد بودیم ازدحام کمتر و کاهش تقاضای سفر در شبکه های جاده ای درون شهری و برون شهری، به دلیل محدودیت های کوید 19 بود که به طور متوسط 60 درصد به دلیل کاهش نیاز به جابجایی با اهداف شغلی ، آموزش، خرید و تفریحی رخ داد. این محدودیت ها، اثرات مثبتی از قبیل کاهش تعداد تصادفات ترافیکی، کاهش انتشار گازهای گلخنه ای و آلودگی هوا و همچنین مصرف سوخت علاوه بر کاهش قیمت سوخت و معاملات خودرو را نیز در پی داشته است. بیشترین تأثیرات مثبت کوید-19 در افزایش حجم و دفعات سفرهای غیرموتوری، به ویژه سفرهای پیاده و دوچرخه بود.
تأثیر مهم دیگر، جایگزینی سفر فیزیکی به محل کار (JtW) با انجام سفر مجازی یا دور کاری (WfH) بود، که ضمن حفظ استانداردهای حرفه ای، در برخی موارد حتی با بهره وری بالاتر ، همراه بود. این امر بیشتر در مورد الگوی سفر کارکنان اداری (یقه سفید ها) با الگوی کاری از ساعت 8 صبح تا 4 بعد از ظهر مشهود بود. سال ها است که ما در دانشگاه ها و مجامع حرفه ای در مورد سیاست های مدیریت تقاضای حمل و نقل (TDM) بحث می کنیم، شیوع کوید-19 ما را مجبور کرد تا TDM را عملیاتی کنیم. در حالی که برخی از کشورهای اروپایی همانند هلند سال هاست از مزایای WfH بهره‌مند می شوند ، اما برای بسیاری از کشورهای صنعتی ، اکنون این موضوع به صورت گسترده اتفاق افتاده و با مزایای جانبی بسیاری به همراه بوده است.
به عنوان یک فرد دانشگاهی علاقمند به امتزاج برنامه ریزی حمل و نقل با برنامه ریزی شهری، مطلوب ترین اتفاق در این دوره، دیدن تغییر و اصلاح در فضای شهری و تخصیص فضای بیشتر برای پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری است. گسترش مسیرهای پیاده روی و ایجاد خطوط دوچرخه برای تسهیل حرکت طبیعی شهروندان در بسیاری از شهرها اتفاق افتاد. رویکرد طراحی موقت و شهرسازی تاکتیکی شهر به صورت جدی در شهرهای استرالیا و دیگر کشورها مانند اسپانیا ، انگلیس و ایالات متحده به نفع پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری به کار گرفته شد. در آلمان نصب شبانه و ضربتی جدا کننده های ترافیکی با هدف ایمنی بیشتر برای دوچرخه‌سواران انجام گرفت. بسیاری از پارکینگ‌های حاشیه خیابان در شهرهای بزرگ دنیا همانند ملبورن و لندن به منظور تسهیل در حرکت عابران پیاده و دوچرخه سواران برچیده شدند. با استمرار این اقدامات، در آینده شهرهای دوستدار انسان و فضاهای عمومی بیشتری با قابلیت تعامل و فعالیت خواهیم داشت.
کوید-19 موجب یک تغییر پارادیم ر شهرسازی و حمل نقل خواهد شد. این پدیده، یک پیروزی(شاید موقت) از درون یک تراژدی برای ما فراهم کرد تا بتوانیم از جامعه ای بدون توقف، دارای گسترش مهارنشدنی و متکی به قدرت سرمایه‌داری به سمت یک جامعه آهسته، بدون تسلط خودروها و اجتماعی حرکت کنیم . این پدیده در ابتدای دهه سوم قرن بیست و یکم باعث شد تا ما در اولویت‌ها ، بازنگری و تجدید نظر داشته باشیم. جابجایی اعتبارات مالی و منابع از مگاپروژه‌ها به نفع پروژه‌های کوچک ولی هوشمند و زودبازده به امید بهره‌وری بیشتر و پایداری بیشتر اتفاق افتاد. اکنون زمان مناسبی برای آن است که پروژه های حمل و نقل پایدارتر شروع شده و سیاست های مناسب به کار گرفته شود و بسیاری از ایده های دستیابی به پایداری و توسعه پایدار را عملیاتی کنیم.
در آینده، مفاهیم جدیدی از قبیل تاب آوری، چند وجهی(مالتی مودال) ، انعطاف‌پذیری ، ایمنی(سلامت) و هوشمندی در زمینه حمل و نقل در هر دو طرف عرضه و تقاضا برجسته خواهد شد. ما دیگر نمی توانیم به یک مدل و سیستم واحد حمل و نقل اعتماد کنیم، به گزینه های بیشتری با تاب آوری و انعطاف پذیری بالاتر احتیاج داریم. در دوره پساکوید؛ مسافران در انتخاب روش سفر، اولویت خود را از حرکت سریع در زمان کوتاهتر به حرکت ایمن‌تر در مدت زمان معقول مسافرت تغییر خواهند داد. تغییر پارادایم در حمل و نقل، ما را وادار خواهد کرد تا مفهوم جابجایی را دوباره مورد بررسی قرار دهیم، و سفرهای طولانی و غیرضروری را با سفرهای کوتاه و هدفمند جایگزین کنیم. به سیستم های هوشمند و رویکردهای جدید مانند جابجایی به عنوان یک سرویس (MaaS)، وسایل نقلیه خودمختار (AV) و وسایل نقلیه متصل و خودکار (CAV) توجه بیشتری خواهد شد و توسعه این روش ها، باعث تغییر اولویت ها در حوزه تصمیم گیری و سیاست گذاری توسعه حمل و نقل خواهد شد.
زمان زیادی طول خواهد کشید تا انبوه مسافران انبوه به سیستم های انبوه‌بر بازگردند تا این سیستم ها به حداکثر ظرفیت خود برسند؛ که این امر، به نوبه خود بر صنعت ارائه خدمات حمل و نقل عمومی تأثیر منفی خواهد گذاشت. تغییر در انتخاب و ترجیح وسیله سفر، همراه با کاهش ظرفیت در حمل و نقل عمومی موجب کسب درآمد کمتر و در نتیجه، مشکلات مالی بالاتر برای سیستم های انبوه‌بر واهد شد که نیاز به مداخله و یارانه بیشتر دولت ها را خواهد داشت. افزایش جابجایی به شیوه پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری، موجب شاهد بازگردانی حس اجتماع‌پذیری در سطح محلی، ایجاد تعامل در جامعه و بهبود کیفیت مناطق مسکونی خواهد شد. الگوی کاربری زمین شهری به سمت الگوهای مختلط و چندعملکردی و سیال در برابر الگوهای تک‌عملکردی، انحصاری و صلب اصلاح خواهد شد. انتظار می رود طراحی خانه با توجه به نقش جدید آنها به عنوان دفتر کار دوم دچار تغییر شود و استفاده كارآمدتری از زمین شهری برای پذیرش فعالیت های مختلف در بازه های زمانی متفاوت به عمل آید.