در ایران باستان شادی به مثابه الگوی فرهنگیِ غالبِ نیایش های دینی و از اینرو مهم ترین بخش زندگی بود. تقریبا در هر ماه ایرانیان جشن یا جشن های خاصی برگزار می کردند که هم جنبه عبادی داشت و هم به نوعی زندگی روزمره آنان از طریق این چشن ها سامان می گرفت.