در ايران باستان شادي به مثابه الگوي فرهنگيِ غالبِ نيايش هاي ديني و از اينرو مهم ترين بخش زندگي بود. تقريبا در هر ماه ايرانيان جشن يا جشن هاي خاصي برگزار مي کردند كه هم جنبه عبادي داشت و هم به نوعي زندگي روزمره آنان از طريق اين چشن ها سامان مي گرفت.
سحر سماواتی
دانشجوی دکتری شهرسازی دانشگاه تربیت مدرس، پژوهشگر در حوزه مطالعات شادی و سلامت روان در فضاهای شهری