توضیح: این مطلب ترجمه فارسی Tactical Urbanism: Reimagining Our Cities post-Covid-19 است.

.

همه‌گیری کوید-19 شیوه زندگی ما را متحول کرده است. پیامدهای مهم و طولانی مدت در سراسر جامعه و اقتصاد احساس خواهد شد که بسیاری از آنها مطمئناً در نحوه نزدیک شدن به طراحی ساختمانها و شهرها تأثیر می گذارند. این مقاله محصول تلاشی است که تیم طراحی شهری در Foster + Partners (پرستاران و همکاران) انجام داده اند. آنها درحال بررسی این مهم هستند که چگونه کرونا تحولات جدید و سریعی در شهرسازی برای آینده لندن و دیگر نقاط جهان ایجاد خواهد کرد.

چالش و فرصت
در همین چند ماه گذشته، تغییر و تحول بخش های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی ما غیرقابل تحمل تلقی می‌شد: انزوای اجتماعی، کار و تحصیل در خانه و برداشت علمی از اطلاعات سیاسی روزانه. در حالی که برخی از اقدامات اضطراری با مسطح شدن منحنی های شیوع بیماری، از بین می‌روند، برخی دیگر برای آینده قابل پیش بینی باقی می‌مانند. از آنجا که پاسخ به بیماری همه گیر اکنون وارد مرحله بعدی آن می‌شود، ما در حال بررسی این موضوع هستیم که چگونه می‌توان این بحران را به نحوی مهار کرد که بتواند تغییرات مثبتی در شهرها به بار آورد. با تمرکز ویژه ای در شهر خودمان، ما به طور کلی سه راهکار برای کمک به لندن برای نجات از کوید-19 و ادامه حیات بعدی آن ترسیم خواهیم کرد.

لندن با همه گیری‌های ویروسی بیگانه نیست. در قرن شانزدهم و هفدهم شاهد چندین مورد شیوع طاعون در سطح شهر بود و به دنبال آن، شیوع بیماری وبا به ویژه در Broad Street در سال 1854 رخ داد. به مدت یک قرن از وقوع فاجعه آنفولانزای اسپانیا در سال 1918، این شهر از هرگونه بیماری همه گیر جدی در امان بود. اما تراکم مطلق 8.9 میلیون نفر، زمینه انتشار ویروس ها را فراهم می‌کند. بنابراین در اینجا، ما یک بار دیگر، فقط این بار پزشکی نوین و فناوریهای دیجیتال را برای کمک به خود داریم. کسانی که می‌توانستند از عهده انجام این کار برآیند، در پی یافتن مسافتی ایمن از شهر فرار کرده اند. آخرین داده ها این رقم را 250،000 یا 2.8 درصد از جمعیت قرار می‌دهد. بقیه باید برای قرارگرفتن در ملا عام با مسئله ای به نام رعایت فاصله اجتماعی به اندازه 12 متر مربع برای هر نفر مواجه شوند.

بسیاری از اقدامات پیشگیرانه ای که در سراسر جهان وضع شده ، ذات شهرها و همچنین اشتیاق ما طراحان و برنامه ریزان شهری را به چالش کشیده است. به طور معمول، ما فضاهای عمومی را برای اجتماع بهتر مردم طراحی می‌کنیم. درعین حال، دستورالعمل های جدید مانع از تعاملات اجتماعی یک فرد خارج از خانه می شود. اگرچه معمولا، ما از اهمیت حمل و نقل عمومی حمایت می‌کنیم. اما می‌بینیم که در لندن مانع از استفاده همه کارگران اصلی از مترو و اتوبوس ها می‌شوند. همچنین سعی در پشتیبانی از خیابان های محلی و بازارهای پر جنب و جوش داریم ولی در عین حال، این بحران، خرده فروشی آنلاین را تسریع کرده و نمی دانیم آینده خیابان های ما چگونه خواهد بود . اگرچه خیلی زود است که بگوییم پس از کرونا اوضاع چگونه به نظر می رسد ، اما  معتقدیم که این فرصتی است برای اینکه تغییرات مثبتی در ساختمان ها و فضاها ایجاد کنیم .

خیابانهای باغی

زندگی در شهری مانند لندن با اجاره های نجومی آن مانند این است که فضای خصوصی را برای فضای عمومی معامله کنیم . بسیاری از ما برای اینکه در نزدیکی برخی از مقصد های پربازدید پایتخت زندگی کنیم، زندگی در آپارتمان های بسیار کوچک (جعبه کفشی) را انتخاب میکنیم. اما برای زندگی تحت فشار در لندن  باید از  موزه ها، رستوران ها، سالن های کنسرت و کلوپ هایی که به ما آرامش اجتماعی می‌دهند و به ما فرصت رهایی از  خانه های شلوغ را میدهند محروم شویم. با این وجود بسته شدن این مکان های بزرگ باعث شده  فضاهای بزرگ بیرونی بیشتر به چشممان بیاید. اخیرا، CityLab از مردم از سراسر جهان خواسته است تا نقشه هایی از زندگی خود را در حالت تحت فشار ترسیم کنند. موضوع ثابت در میان نقشه های دستی که از شهرهای مختلف جهان ارسال شده است پارک های محلی و خیابان های پوشیده از برگ است و بنظر می‌رسید که ساختمانها تقریباً از بین رفته و ناپدید شده اند تا خیابان ها، باغ ها و ارک ها را آشکار کنند.

از دید ماهواره ، لندن با بیش از 800 کیلومتر مربع فضای سبز پوشیده شده است. اگرچه ، تنها 26 درصد از فضای سبز در دسترس عموم است، 36 درصد در باغ های خصوصی محصورشده و مابقی آن عمدتا برای کشاورزی محاصره شده است. این بیماری همه گیر، باعث شده که این نابرابری های فضایی برجسته شوند: برای مثال بین افرادی که باغهای خصوصی دارند و کسانی که ندارند؛ و یا کسانی که به فضاهای سبز عمومی دسترسی دارند در مقایسه با افرادی که مسیرشان خیلی دورتر از فضاهای سبز است. یکی از راه های جبران این نابرابری در دسترسی به مناطق سبز، گرفتن فضای خودروها و واگذارکردن آن به مردم است. جنبش باغشهر در اواخر قرن نوزدهم با هدف پیوند مزایای پاکیزگی طبیعت با تسهیلات شهری به شمار رفت. چه می شود اگر لندن از کتابچه راهنمای باغشهر  استفاده کرده  و خیابان های خود را به کمربندهای کوچک خانه های اطراف تبدیل کند؟ در ژاپن، پزشكان بطور مرتب برای بیماران گذراندن زمانی را در طبیعت برای برخی از بیماریهای تجویز می‌كنند، درمانی كه به طور زیادی  توسط علم فیزیک حمایت می شود و مزایای بهداشت روحی و جسمی بی شماری را به همراه دارد. فراهم کردن خیابان های لندن به صورت سالم تر، ایمن تر، و دوستانه تر ، مطمئناً فشار بر خدمات ملی بهداشت را کاهش می‌دهد.

شهرها از دهه 2000 میلادی به طور فزاینده در هزینه ماشین برای مردم سرمایه گذاری می‌کردند.پروژه هایی از جمله پارکهای پاریس، سواحل مصنوعی فصلی در امتداد رود ساین، Paseo de la Reforma  در شهر مکزیک که جایی است که دوچرخه سواران هر یکشنبه مسابقه می گذارند و مورد دیگر تایمز اسکوئر در نیویورک ،که اکنون یک پیاده راه دائمی است. گذشته از این پروژه های شهری، آنچه مورد نیاز است سرمایه گذاری کلان تر در مداخلات تاکتیکی در مقیاس کوچک در سطح خیابان های مسکونی است. البته مه خیابانها برابر نیستند و بعضی از آنها از سایرین انعطاف پذیرتر است. برای تعیین اینکه کدامیک از راه های مجاور هم می‌توانند تغییر کنند به یک فرآیند منظم نیاز است که الگوهای گردش ترافیک، نزدیکی به زیرساخت های سبز و همچنین نیازهای جامعه را در نظر بگیرد.

مطالعات موردی آماده مانند پارک جیبی دربیشر و ون گوگ درحال اثبات این است که  مداخلات کوچک و تاکتیکی کالبدی (طب سوزنی شهری)پتانسیل تأثیرگذاری زیادی را دارد. در حالی که تعیین کردن فواید کیفی عناصر مجاور و در همسایگی دشوار است ، تحلیل های اصلی جامعه‌شناختی منفی مرگبار شیکاگو در موج سال 1995 نشان داد که انزوای اجتماعی خروجی مشترک در بین مرگ و میرها و قدرت حمایت از جامعه است. امروز ما برنامه ها و گروه های امدادی جامعه برای ردیابی سریع لاین های مجاور هم داریم، اما مهمتر از همه، ما به مکان هایی نیاز داریم – ازجمله باغهای همگانی به جای ماشینهای پارک شده- جایی که همسایگان  جمع شوند و کودکان  بازی کنند.

با توجه به اختیاراتی که دولت‌های محلی و مرکزی به نیرو‌های اضطراری خود دادند، شهرها در کل دنیا در حال افزایش مسیر های پیاده و دوچرخه هستند، به عنوان مثال پاریس از زمان قرنطینه، 650 کیلومتر و یا نیویورک 64 کیلومتر به مسیر های دوچرخه خود اضافه کرده اند. در سال 2016 لندن به اولین کمیسیونر دوچرخه سواری خودش اشاره کرد و این مسئله، نشان می‌دهد لندن از گذشته ه سمت این نکته پیش میرود که « دو پا به همراه دو چرخ، بهتر از چهار چرخ » است. با این حال بحرانی که در حال حاضر اتفاق افتاده، خود باعث ایجاد یک فرصتی می‌شود تا بتوان این تغییرات را با سرعت بیشتری اعمال کرد. اخیرا شهردار لندن از برنامه فضای خیابانی شهر خود پرده برداری کرد که در این برنامه، مقرر است خیابان های شهر لندن به سرعت به مکان هایی تبدیل شوند که 10 برابر در دوچرخه سواری و 5 برابر در پیاده روی افزایش داشته باشند. و همچنین دولت هم حدود 2 میلیون پوند برای تقویت این تحرک فعال بودجه فراهم کرده است.

شناسایی مسیر های مرتبط، خود یک کار چالش برانگیز است به این دلیل که قرار است تغییراتی در الگو‌های حرکتی نقل و انتقالات داشته باشیم. طراحان باید با مقامات محلی همکاری  داشته باشند تا بتوانند برای اهداف خلاقانه خود، خیابان های مناسب را شناسایی کنند. برای مثال آن دسته از مجموعه داده هایی که به صورت رایگان از طراحان خیابانی در دسترس می‌باشد به ما این اجازه را می‌دهد تا بتوانیم یک خیابان مسکونی در لندن و راه‌های محتمل آن را شناسایی کنیم تا در نهایت بتوانیم از فضا هایی که در حال حاضر توسط ماشین های پارک شده اشغال شده‌اند، استفاده بهتری کنیم. امروزه خیابان‌های مسکونی به طور میانگین، دو سوم از عرض خود را به ماشین‌ها و فقط یک سوم به مسیر های پیاده اختصاص داده است. در واقع دو نوار پیاده روی باریک در کنار خطوط خودرو قرار دارد و فضا‌هایی باغچه مانند هم وجود دارد که با عناصر شهری پر شده اند. دیدگاه ما این است که خیابان‌ها به فضاهایی برای رفت‌وآمد تبدیل شده اند. در واقع تلفیق پارگینگ و همچنین منطقه اصلاح شده، این فرصت را ایجاد می‌کند تا بتوانیم اولویت خود را به پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری بدهیم و محیط هایی که در آنها فضاهایی برای نشستن به همراه پوشش گیاهی و سطل های زباله مرکزی قرار دارد، ایجاد کنیم. و اما در نهایت هیچ دو خیابانی در لندن یکی نیستند بنابراین هر کدام طراحی خاص خود را می خواهند. ابزار ها و سیاست های طراحی، آماده‌اند تا ما برای حل این چالش از آنها استفاده کنیم.

بازتخیل خیابان های اصلی

میدان Mile و شهر Westminster  ، 25% شغل های پایتخت  را تنها در 5/1 درصد از زمین لندن، به خود اختصاص داده اند. در همین دو محل، 5/7 برابر ساکنان خود، شغل وجود دارد. این امر بیانگر تراکم بالای رفت و آمد به سمت این دو نقطه از کشور می‌باشد. در سال 2019 تنها 5 درصد از مردم UK در خانه کار می‌کردند، که این عدد امروزه و به دلیل بحران کووید 19 به 50 درصد رسیده است. می‌توان بیان کرد که تکامل تدریجی کار در خانه، امروزه به انقلاب کار در خانه تبدیل شده است به این دلیل که این تبدیل 5 درصد به 50 درصد، نه به صورت تدریجی بلکه به شکل یک انقلاب صورت گرفته است. بازگشت دوباره نیروی کار به سمت محل های کارشان، یک فرآیند طاقت فرسا خواهد بود که حتی ممکن است هرگز کامل نشود چراکه این انقلاب کار در خانه، هم برای کارگر و هم برای کارفرما بسیار مورد استقبال قرار گرفته است.

اگر بخواهیم به سال 1943 بازگردیم، جاییکه شورای شهر لندن، برنامه ریزان Patrick Abercrombie و John Henry را برای کمک به تهیه برنامه بازسازی لندن بعد از پایان پیش‌بینی شده جنگ جهانی دوم، آموزش داد که این تحلیل مالی و اجتماعی،  یکی از بزرگترین نقشه‌های نمادین باقی‌مانده تا به امروز در لندن است. این نقشه، لندن را به صورت مجموعه ای از محله های تجمیع شده که در هر کدام از آن‌ها یک خیابان اصلی به عنوان مرکز تجاری وجود دارد، نشان می‌دهد. امروزه بسیاری از آن خیابان های اصلی هنوز هم پابرجا هستند، اگرچه بسیاری از مغازه داران آن خیابان ها، به دلیل تغییر رفتار مشتریان و خریداران خود متحمل ضرر شده‌اند که این تحدید، نه تنها توسط افزایش خرده فروش های آنلاین صورت گرفته، بلکه خرده فروش هایی که در مراکز جدید فروشگاهی به وجود آمده‌اند نیز باعث این ضرر و زیان شده‌اند.

از آنجاییکه این ویروس همه‌گیر، تمامی فعالیت های شهری به غیر از فروشگاه‌های مواد غذایی و داروخانه‌ها را مجبور به بسته بودن کرده، سبب ایجاد انقلاب کار در خانه شده است، که این مر میتواند به عنوان یک کاتالیستی برای تجدید حیات خیابان های اصلی شهر باشد. در داخل پایتخت، 38% جمعیت لندن در فاصله 3 دقیقه پیاده‌روی و بسیاری دیگر در فاصله 5 الی 10 دقیقه پیاده‌روی و یا یک دوچرخه‌سواری کوتاه تا خیابان اصلی زندگی می‌کنند. بر اساس یک نظرسنجی اولیه از همکاران، کاملا واضح بود که اکثر آن‌ها شرایط کاری انعطاف‌پذیر را انتخاب می‌کنند تا این اجازه را به آن‌ها بدهد، در خانه و یا فضاهای همکاری نزدیک به خانه خود کار کنند. تا زمانی که معماری خانه ها، موقعیت های کاری انعطاف‌پذیر را برای ما ایجاد کند، یک شبکه پراکنده از فضاهای تعامل در مقیاس کوچک می‌تواند به عنوان یک فروشگاه مشخص و جدید داخل خیابان های اصلی به مکانی تبدیل شود که این اجازه را به ساکنان خود بدهد تا بتوانند در آن کار کنند. این امر باعث می‌شود محل های مسکونی سوت و کور و بی‌تحرک به محل هایی پر‌رونق و پر جنب‌وجوش تبدیل شوند.

برخاسته از خاکستر

لندن در طول تاریخ توسط آتش نابود شده، همه‌گیری تاعون را تجربه کرده و نیز حتی در جنگ هم بمباران شده ولی این امر در نهایت باعث مستحکم تر و مقاوم تر شدن آن شده است. از درون آن خاکستر آتش لندن در سال 1966، یک شهری به وجود آمد که توسط آجر، ملات و سنگ مستحکم تر شده بود. در سال 1848، همه‌گیری وبا، در نهایت منجر به پیشرفت‌های زیادی در سلامت عمومی جامعه شد و نیز سیستم فاضلاب Joseph Bazalgette را پدید آورد که هنوز هم مورد استفاده قرار می‌گیرد. بر روی فضا‌هایی که در جنگ جهانی دوم بمباران شده بود، بنا‌هایی را پدید آوردند که از نظر عمومی اهمیت زیادی داشته باشد، مانند Royal Festival Hall و نیز اجتماعات مختلط، که این امر سبب ایجاد رنسانسی مدنی و فرهنگی در طول تاریخ شهر شد.

بحران ها و فجایع به وجود آمده سبب این شد که توجه ما متمرکز تر و نیز تعهد ما تشدید شود تا از زندگی و حیات خود محافظت کنیم یا در واقع کیفیت زندگی را بالاتر ببریم، چیزی که امروزه ما به آن نیاز داریم. طراحان می‌توانند شهر های ما را به سمت خیابان هایی سالم تر و مقاوم تر که دوباره قوت گرفته اند، باز مهندسی کنند. ما باید به یاد داشته باشیم که شهر‌هایی مانند توکیو و سئول، که از لندن هم متراکم تر است، بحران هایی بدتر از این را نیز پشت سر گذاشته ‌اند. شهر ها تا به امروز، همیشه موتور هایی برای پیشرفت و نیز مکان هایی که خلاقیت و نوآوری در آن ریشه داشته، بوده است. پاسخ به بحران کووید 19، لحظه نابی را برای لندن و دیگر شهر های جهان ایجاد می کند چرا که ما معتقدیم بحران کوید 19  نیز مانند بحران های گذشته این امکان را ایجاد می‌کند تا با استفاده از حجم استعداد های موجود، به سمت و سویی قوی‌تر گام برداریم و این تهدید را برای همیشه به یک فرصت تبدیل کنیم.