در چند دهه اخیر رویکرد بازآفرینی میادین تاریخی که زمانی به سبب توسعه‌های مدرن دستخوش تغییر و حتی حذف شده است، قوت گرفته است. در این بین نگاه‌های متفاوتی به نحوه و ماهیت احیای میادین همچنان به عنوان یک چالش پیش روی طراحان و به خصوص نهادهای اجرایی است.
میدان امام عتیق اصفهان ( میدان امام علی فعلی ) که در شمال شرقی شهر می‌باشد، از اصلی‌ترین فضای شهری در دوره سلجوقیان بوده است. در دوره صفویه با ساخت میدان نقش جهان، بازار شهر این دو میدان را به هم متصل کرده و رونق شهری را در دو منطقه مرکزی و شمال شهری توسعه حفظ کرد. روند تغییر و دگرگونی شهری اصفهان حکایت از آن دارد که میدان عتیق در دوره پهلوی بر اساس ایجاد خیابان عبدالرزاق منقطع شده و پس از آن توسعه‌های پیرامونی به حذف و تخریب کامل این فضا انجامیده است. پس از این دوره، این فضا به میدان کهنه با عملکرد یک فلکه تبدیل شده است.
میدان کهنه (عتیق) یکی از عناصر شکل دهنده فضا به مثابه بخشی از ساختار هسته تاریخی شهر و محدوده می‌باشد که از دوره سلجوقی به بعد محدوده آن در اسناد و نقشه‌های قدیمی قابل ملاحظه است که بواسطه کوچه هارونیه در شرق، محور بازار در غرب، بازار ریسمان در شمال و بازار هارونیه در جنوب تعریف می شود.
شهرداری اصفهان با نیت خالصانه و جسارت تصمیم به اجرای این طرح گرفت واز سوی سازمان نوسازی وبهسازی شهرداری قراردادی با مشاور در زمینه تعیین جزییات پروژه احیای میدان عتیق در سه قسمت احداث زیرگذر به منظور اتصال بازار اصفهان واحیای بخش های تاریخی، میدان وپروژه های پیرامون انعقاد کرد که درفاز اول این پروژه مرحله اول ودوم زیرگذر تهیه وطی جلسات متعدد به صورت مشترک با نمایندگان ارگان های مربوطه از جمله سازمان میراث فرهنگی ومسکن وشهرسازی انجام شد.