به نظر می‌رسد توسعه شهری در ایران با ساز و کاری جهت تسهیل هرچه بهتر حرکت سواره همراه شده است. نهاد‌های تصمیم

تا اواخر دهه شصت ميلادي هيچ مدل پذيرفته شده‌اي وجود نداشت كه قادر باشد ظرفيت هاي زماني و مكاني را به رفتار