آیا رشد دوچرخه‌سواری در دوران کرونا به ایجاد یک محیط عادلانه‌تر و فراگیرتر کمک خواهد کرد؟ متن پیش رو به

  نوشتار پیش رو مبتنی بر یک گزاره بنیادین است: «دوچرخه یک سلاح انتقادی و دوچرخه‌سواری به‌مثابه یک کنش

در ستایش ضرباهنگ دوچرخه سواری نقل است زمانی که اپیکور کسی را در هنگام دویدن باعجله می‌دید به او می‌گفت: کجا

در دوران مواجهه قهرآمیز با فضاهای شهری به دلیل شیوع ویروسِ شهرستیزِ کرونا، دوچرخه به‌عنوان ریسمانی بود که ما

در این یادداشت به این پرسش پرداخته شده که در شرایط فعلی شیوع کرونا، شهر امروز همزمان چه نسبتی با فهم ما از

  در حال حاضر سبک قدیم با این‌ همه سروصدا پیشرفت قابل‌ملاحظه‌ای ننموده و نخواهد نمود ولی برعکس مدرنیزم به

در نوشتار قبلی به طرح اندیشه «علی میرسپاسی» در باب «مدرنیته ایرانی» پرداختم. در این نوشتار به طرح اندیشه دو

 « ما نمی­‌خواهیم پیش از آنکه سیر تکامل به ما امری دهد خود مرتکب امری شویم... این است که موافق احتیاجات فعلی

«نو وارگی به خواست کسی نیامده و به خواست کسی نمی رود، تمنای نو بودن و نو شدن چون همیشه عالم گیر است...» "سید محسن