معرفی پارک

پارک هزاره (Millennium Park) یک پارک عمومی در ناحیه لوپ¹ شهر شیکاگو است که بین ساحل دریاچه میشیگان و ساختمان‌های بلندمرتبه بخش تجاری مرکزی شیکاگو (ناحیه لوپ) قرار گرفته است. به منور بزرگداشت هزاره سوم ساخته شده و خود بخشی از پارک تاریخی و بزرگ گرنت پارک² محسوب می‌شود. وسعت آن 24.5 آکر (10 هکتار) است و شامل حوزه‌های متنوعی مانند نمایش، هنر، مجسمه، معماری و معماری منظر می‌شود. پارک هزاره به مقصدی مهم برای توریست‌ها و شهروندان تبدیل شده است و یکی از جاذبه‌های توریستی درجه یک در منطقه غرب میانه ایالات متحده به شمار می‌رود. در سال 2017 با 25 میلیون بازدیدکننده در سال، اولین مقصد توریستی در شیکاگو و منطقه غرب میانه محسوب شده و در بین ده مقصد گردشگری برتر ایالات متحده قرار گرفته است. برخی از این پارک به عنوان مهم‌ترین پروژه شهر از زمان نمایشگاه جهانی کلمبیا در سال 1893 یاد می‌کنند.

تاریخچه و توسعه پارک

در جریان ساخت این پارک، محوطه راه‌آهن و پارکینگ سطحی در شمال‌غرب گرنت پارک به محوطه‌ای منظرسازی شده برای برنامه‌های عمومی، کنسرت‌ها و رویدادها تبدیل شد. پارکینگ با ظرفیت 2218 خودرو و ایستگاه راه‌آهن هزاره در طبقه زیرین پارک احداث شد³؛ از این رو پارک هزاره شاید بزرگ‌ترین سقف سبز جهان محسوب شود.
از دهه 1850 تا 1997 این اراضی توسط راه‌آهن مرکزی ایلینویز کنترل می‌شد. دنیل برنهام و ادوارد بنت در طرح شیکاگو 1909 طرح جذابی را برای مسیر خطی بزرگ از پارک‌ها و ره‌باغ‌ها در جوار دریاچه شهر -در حد امکان- ارائه دادند اما اراضی مربوط به پارک هزاره را غیرقابل دسترس دانستند. بنابراین در تمام طول قرن بیستم این اراضی در کناره دریاچه با منظره ناخوشایند قطعات پارکینگ و خطوط راه‌آهن باقی ماند. در اکتبر سال 1997 گروهی به سرپرستی شهردار وقت شیکاگو، ریچارد دالی به منظور تبدیل اراضی به فضاهای عمومی جدید برای شهروندان شیکاگو تشکیل شد. هدف ساخت يك مكان اجراي موسيقي جديد بر روي شبكه‌هاي حركتي وسايل نقليه و احداث پارکینگ زیرزمینی بود. راه‌آهن مرکزی ایلینویز زمین پارک را به شهرداری شیکاگو اهدا کرد. طرح جامع پارک توسط شرکت معماری SOM طراحی شد که در مطابقت با گرنت پارک، فضاهای عمومی سبک بوزار و جنبش شهر زیبا را یادآوری می‌کرد. اما ورود بخش خصوصی و حضور فرانک گهری و سپس مجموعه‌ای از معماران، طراحان و هنرمندان مشهور، طرح دچار تغییرات زیادی شد، سازه‌هایی به سایت اضافه شدند یا مورد بازطراحی یا اصلاح قرار گرفتند. پارک هزاره در مراسمی در 16 جون 2004 افتتاح شد.

بودجه و مباحث اقتصادی پارک

پارک هزاره محصول مشارکت عمومی-خصوصی ویژه بین شهرداری و اشخاص، خانواده‌ها و شرکت‌های خیرخواه شیکاگو است. در اجرای این پروژه 490 میلیون دلار هزینه شد. شهرداری 270 میلیون دلار سرمایه‌گذاری کرد و 220 میلیون دلار توسط بخش خصوصی تهیه شد. این هزینه بسیار بیش‌تر از میزان در نظر گرفته شده در ابتدای پروژه بود؛ تغییرات عمده‌ای که در طرح ایجاد شد باعث افزایش بیش از دو برابری هزینه‌ها شده بود. از کل بودجه پروژه، 105 میلیون دلار برای پارکینگ، 60 میلیون برای تأسیسات روبنایی مترا (راه‌آهن شهری و حومه کلان‌شهر شیکاگو)، 43 میلیون برای منظرسازی و اجرای پارک و 40 میلیون برای مدیریت و طراحی هزینه شده است. مابقی هزینه‌ها مربوط به فضاهای مختلف پارک است که بعداً به آن اشاره می‌شود. در سال 2009 نگهداری و حمایت سالانه از پارک حدود 13 میلیون دلار هزینه بر جای گذاشت. اما با افتتاح پروژه به تدریج اثرات مثبت اقتصادی آن، خود را نشان داد. این پارک به عنوان یک محرک برای توسعه اقتصادی باعث افزایش ارزش املاک محدوده در مجموع 1.4 میلیارد دلار و کسب درآمد سالانه 2.6 میلیارد دلاری از صنعت توریسم شد.

طراحی پارک

این پارک شامل بخش‌ها و فضاهای طراحی شده توسط هنرمندان و طراحان مشهور است که جنبه‌های مختلفی از هنر عمومی را به نمایش می‌گذارد و سالانه بیش از 500 برنامه فرهنگی را پشتیبانی می‌کند. این فضاها باعث خلق حس معاصر در پارک شده است. معماری، هنر و منظر معاصر پارک با ساختمان‌های تاریخی خیابان میشیگان و پارک تاریخی گرنت احاطه شده است. در حالی که بیش‌تر فضاهای پارک اشاره به هزاره جدید دارند، میدان ریگلی و المان یادبود هزاره آن، باعث تقویت اتصال پارک به تاریخ می‌شود.
طراحی پارک هزاره فعالیت پیاده، استفاده از حمل‌ونقل عمومی و روش‌های حمل‌ونقل جایگزین را ارتقا داد. ساخت دو طبقه پارکینگ، اضافه شدن ایستگاه‌های اتوبوس و نوسازی و گسترش ایستگاه‌ راه‌آهن در زیر پارک باعث کارایی حمل‌ونقل و کاهش تراکم ترافیک شد. اما همچنان مسیرهای پر سرعت لبه پارک برای دسترسی پارک به عنوان چالش دیده می‌شود. در راستای کاهش این چالش، پارک از طریق پل پیاده بی‌پی (طراحی شده توسط فرانگ گهری) و پل نیکولاس (طراحی شده توسط رنزو پیانو) به دیگر بخش‌های گرنت پارک متصل شد.
در پارک هزاره، معماري نقش به سزایی را در ايجاد منظر طبيعي و یک مكان عمومي دارد و باعث شده پارک به یک محيط خاطره‌انگيز و یک اثر شاخص در بافت شهري تبديل شود. این پارک یک نمونه بي‌نظير در ايجاد فضاهاي عمومي سبز در بافت شهري است كه معماران، طراحان و هنرمندان شاخص در قالب تيم‌هاي جداگانه، قسمت‌هاي مختلف آن را طراحي كرده‌اند. هر کدام از این قسمت‌ها یا فضاها، روایت منحصر به فرد خودش را در کانسپت، اجرا و مدیریت دارد که در ادامه به آن اشاره می‌شود.

 معرفی فضاهای پارک

پاویلیون جی پریتزکر Jay Pritzker Pavilion: مکان مرکزی در پارک هزاره، پاویلیون جی پریتزکر است؛ يك جایگاه براي اجراي كنسرت در فضاي باز که توسط فرانک گهری طراحی گردید. پاویلیون دارای 4000 صندلی ثابت است و فضای بزرگ چمن مقابل آن با مساحت 8800 متر مربع، گنجایش 7000 نفر دیگر را دارد. صحنه نمایش با صفحات منحنی از جنس فولاد ضد زنگ که مشخصه کار گهری است، احاطه شده است. پاویلیون به نام یکی از اعضای خانواده پریتزکر از صاحبان شرکت هایت هتل (Hyatt Hotels) و حامی این پروژه، نام‌گذاری شد. این بنا در فاصله سال‌های 1999 تا جولای 2004 و با هزینه 60 میلیون دلاری ساخته شده است. پاویلیون پریتزکر محل اجرای هنرهای نمایشی (در فضای باز) گرنت پارک و همچنین فستیوال موسیقی گرنت پارک است. پاویلیون طیف گسترده‌ای از دیگر رویدادهای موسیقی و هنرهای نمایشی و حتی فعالیت‌های ورزشی و یوگا را میزبانی می‌کند. علاوه بر معماری خاص پریتزکر، نکته مهم سیستم صوتی این مجموعه است که به صورتی خلاقانه، صدا را مانند تالارهای سرپوشیده منتشر می‌کند. صفحات فلزی پوشش‌دهنده صحنه نمایش به شبکه داربست مانند از لوله‌های فولادی متقاطع و در هم تنیده که مانند سقف، بالای فضای چمن قرار دارد، متصل می‌شود. این شبکه داربستی سیستم صوتی نوینی را حمایت می‌کند که برای اولین بار در جهان مورد استفاده قرار گرفت و شرایط آکوستیکی تالارهای سرپوشیده را شبیه‌سازی می‌کند. متخصصان آکوستیک در این فضا، مسائل و رازهای بی‌شماری را در زمینه اجرای موسیقی در فضای باز حل کرده‌اند. در فاصله بهار تا پاییز استفاده کنندگان از پریتزکر، شاهد برگزاری کنسرت‌های رایگان بسیاری هستند.

آبنمای کراون Crown Fountain: در گوشه جنوب غربی پارک، آبنمای کراون قرار دارد که تركيبي از هنر عمومی و مجسمه‌سازي ويديويي (video sculpture) است؛ توسط هنرمند کاتالان، جاومه پلنسا (Jaume Plensa)، که در رقابت با رابرت ونتوری و مایا لین پیروز شده بود، طراحی شده است و برای ساخت آن 17 میلیون دلار هزینه شده است. آبنما به افتخار خانواده کراون، اسپانسر پروژه، نام‌گذاری شده است. آبنمای کراون شامل دو برج 50 فوتی (15.2 متر) از جنس آجر شیشه‌ای (glass brick) است که بین آن‌ها استخری کم عمق (232 فوت در 48 فوت به عمق یک چهارم اینچ) از جنس گرانیت سیاه قرار دارد. دو صفحه‌ LED بزرگ وجود دارد که باعث نمایش ویدئو بر روی سطوح رو به روی هم برج‌ها می‌شود. با توجه به شرایط آب‌وهوایی، آبنما بین ماه می تا اکتبر فعال است. آب متناوباً به صورت آبشار از دو برج و فواره‌ای از لوله‌ای تعبیه شده بر روی سطح برج‌ها سرازیر می‌شود. برای زمانی که آب فواره می‌شود، نکته جالب استفاده از تصاوير ساكنان شهر در سطح آبنماست که آب از لوله كوچك منطبق بر دهان تصوير، به زير دو برج مي‌ريزد. پلنسا هدف استفاده از چهره‌ها را برای نشان دادن تنوع شهر از لحاظ قومیت و سن می‌داند. با وجود اینکه آب از اواسط بهار تا اواسط پاییز جاری می‌شود، تصاویر در تمام طول سال نمایش داده می‌شوند و بدین ترتیب استفاده از تکنولوژی ویدئو باعث سرزندگی همیشگی فضا می‌شود. پلنسا چالش موفقیت هنر عمومی را در پیوند بیننده با هنر در یک رابطه متقابل می‌داند. مسئله‌ای که در آبنمای کراون به وضوح مشهود است. تبدیل آبنما به پارک آبی کودکان در ساعات افتتاحیه حتی پلنسا را هیجان زده کرده بود. آبنما کراون مکانی برای تفریح عمومی، رهایی از گرمای تابستان و بازی کودکان است.

دروازه ابر Cloud Gate: این المان توسط آنیش کاپور (Anish Kapoor)، مجسمه‌ساز بریتانیایی هندی‌تبار بین سال‌های 2004 تا 2006 ساخته شده، با شکلی شبیه لوبیا (به این علت در بین اهالی شیکاگو به لوبیا “The Bin” معروف شده است) در پلازای AT&T در بخش مرکزی پارک قرار دارد و با ابعاد 20 × 13 × 10 متر، وزن 110 تُن و از 168 ورقه فولاد ضد زنگ صیقل داده و با هزینه 23 میلیون دلاری ساخته شده است. کاپور متأثر از مقیاس و شخصیت شهر شیکاگو، مجسمه را بزرگ طراحی کرده است. نگرانی‌های تکنیکی در خصوص طراحی سازه دروازه ابر و برپایی آن وجود داشت و برخی از مختصصان بر این نظر بودند که این طرح قابل اجرا نیست؛ اما سرانجام روش اجرای آن یافت شد. این المان كه از شكل يك قطره جيوه الهام گرفته شده، رويه فلزي آن با انعکاس محدب و مقعری، خط آسمان شهر و منظري از پارك و افرادي كه در آن هستند را نشان می‌دهد. بازديدكنندگان مي‌توانند در اطراف و زير اين مجسمه حركت كنند. فضای بین دو پایه مجسمه، یک طاق با ارتفاع 3.7 متر را به وجود آورده است. اين اثر خواسته تا محيط شهري شيكاگو و فضاي اطراف پارك را در محيط داخلیش به تصویر بکشد. نام دروازه ابر، اشاره به همین انعکاس آسمان توسط سطح خارجی المان دارد که مانند دروازه‌‌ای، پلی بین ناظران و آسمان ایجاد می‌کند. برای نگهداری این مجسمه بزرگ شامل پاک کردن اثر انگشت، باران و وندالیسم سالانه 70 هزار دلار هزینه می‌شود. این مجسمه در بین شهروندان و توریست‌ها بسیار محبوب است و با توجه انعکاس منحصر به فردی که دارد، موقعیت ویژه‌ای برای عکاسی است.

باغ لوری Lurie Garden: یک باغ عمومی 2.5 آکری (1 هکتار) در جنوب پارک که توسط شرکت معماری منظر (GGN (Gustafson Guthrie Nichol، پیت اودولف (Piet Oudolf) و رابرت اسراییل (Robert Israel) طراحی شده است. باغ 13.2 میلیون دلار هزینه داشته که 10 میلیون آن توسط آن لوری پرداخت شده است. این باغ یادآور شعار شهر یعنی «شهر در یک باغ» (Urbs in Horto) است و اشاره به دگرگونی شیکاگو از زمین‌های جلگه‌ای و باتلاقی به یک شهر بزرگ و قدرتمند دارد. باغ لوری شامل دو بخش است. بخش تیره، تاریخ شیکاگو را با گیاهان سایه دوست نشان می‌دهد و شامل درختانی است که برای این گیاهان، ایجاد سایبان می‌کنند. بخش روشن، هیچ درختی ندارد و حال و آینده شهر را با گیاهان آفتاب دوست نشان می‌دهد. در بخش تیره بازدیدکنندگان غوطه‌ور شدن در حجم زیادی از گیاه و فرم‌های زمین را تجربه می‌کنند و قسمت روشن به شیکاگوی مدرن و کنترل هنری طبیعت بر می‌گردد. تقریباً 60 درصد گیاهان، بومی ایلینویز هستند. مسیر چوبی و جریان آب کم عمقی این دو قسمت را از هم جدا می‌کند. امکان نشستن و تماس با آب فراهم شده است. در لبه شمالی و غربی باغ، دیواره گیاهی سرشانه‌ (shoulder hedge) به ارتفاع 4.6 متری، با استفاده از فریم‌های فلزی یا آرماتور که انواع مختلف گیاه را به شکل یک پرچین درآورده است، طراحی شده تا در مقابل ازدحام رویدادهای پاویلیون پریتزکر از گیاهان باغ محافظت کند. همچنین این پرچین به لقبی که شاعر شیکاگویی، کارل سندبرگ (Carl Sandburg)، به شیکاگو می‌دهد اشاره می‌کند؛ «شهر سرشانه‌های بزرگ» (City of Big Shoulders)، که استعاره از سخت‌کوشی و کارگری بودن شهر است. باغ لوری در طول سال برنامه‌های آموزشی و رویدادهایی را برای خانواده‌ها و کودکان با هدف القای حس علاقه و لذت بردن از طبیعت و برنامه‌های معنوی برگزار می‌کند.

تئاتر هریس Harris Theater: فضایی سرپوشیده برای برگزاری هنرهای نمایشی است که ر لبه شمالی پارک قرار گرفته است. نام‌ هریس برگرفته از اسپانسر پروژه است. سالن تئاتر بین سال‌های 2003-2002 بنابر طرح توماس بیبی (Thomas Beeby) از شرکت HBRA Architects و با هزینه 60 میلیون دلار ساخته شده است. سالن آن 1525 نفر گنجايش دارد و مرکزی مهم برای گروه‌های نمایشی کوچک و متوسط در شیکاگو است. به علت محدودیت ارتفاعی در گرنت پارک، بخش اعظمی از ساختمان در زیر زمین قرار گرفته است. سبک آن مینیمالیسم است و بیش‌تر فضای داخلی از بتن پیش‌ساخته است. دیوارها بدون هیچ تزیینی هستند فقط به رنگ‌های خاکستری، سفید و سیاه درآمده‌اند. تئاتر هریس به عنوان مکملی برای فضای باز اجرای موسیقی جی پریتزکر، در کنار آن ساخته شده است.

پل پیاده بی‌پی BP Pedestrian Bridge: این پل شاه‌تیری⁴ (Girder Bridge) بر روی خیابان کلمبوس ساخته شده و پارک هزاره را به پارک مگی دالی (بخش شمال شرقی گرنت پارک) متصل می‌کند. خیابان کلمبوس یک مانع فیزیکی مهم بین بخش‌های شرقی و غربی گرنت پارک محسوب می‌شود و این پل باعث پیوند این دو بخش به هم می‌شود و پارک هزاره را به مقاصد شرقی مانند کنار دریاچه، سایر قسمت‌های گرنت پارک و پارکینگ متصل می‌کند. این پل مارپیچ، با طراحی فرانک گهری، با 285 متر طول و 6.1 متر عرض با هزینه 14.5 میلیون دلاری در سال 2004 ساخته شده و نام آن از اسپانسر پروژه، شرکت انرژی BP گرفته شده است. پل که در مواجهه با استانداردهای بزرگراه برای عبور ازدحام ترافیک پیاده خصوصاً هم‌زمان با رویدادهای پاویلیون پریتزکر ساخته شده است، به گونه‌ای طراحی شده تا بار سنگین پل را تحمل کند. در این پل از طرح یک شاه تیر جعبه‌ای پنهان با یک بیس بتنی استفاده شده است. در این پل به جای نرده‌های کناره پل، دیواره‌ای از جنس فولاد ضد زنگ به کار رفته است و با ايجاد مانع آگوستيكي در برابر سر و صداي خیابان شلوغ کلمبوس، نقش مهمی در تحقق اهداف مورد نظر پاویلیون پریتزکر ایفا مي‌كند. عرشه پل با ورقه‌های چوبی سخت پوشانده شده است. سطح پل دارای شیب 5 درصد است و این شیب ملایم، آن را بدون مانع و قابل دسترس برای همه کرده است. اگرچه پل در زمستان بخاطر یخ‌زدگی سطح چوبی آن، بسته است، اما بخاطر طراحی و زیبایی، مورد توجه منتقدان قرار گرفته است. این پل چشم‌انداز بي‌نظيري از خط آسمان شيكاگو، پارك گرنت و درياچه ميشيگان ايجاد می‌کند.

پلازا و پیست اسکیت تریبون مک‌کورمک و پارک گریل McCormick Tribune Plaza & Ice Rink and Park Grill: این پلازا یک فضای چند منظوره است که در لبه غربی پارک و در کنار خیابان تاریخی میشیگان قرار گرفته است و به عنوان اولین جاذبه پارک هزاره در سال 2001 افتتاح شد. این فضا، چهار ماه در سال، معمولاً از اواسط نوامبر تا اواسط مارس به عنوان پیست اسکیت عمومی بزرگ (1478 متر مربع) مورد استفاده قرار می‌گیرد. در بقیه فصول سال، به عنوان پلازایی برای پارک گریل عمل می‌کند و با چیدمان 150 صندلی به عنوان رستوران فضای باز مورد استفاده قرار می‌گیرد و از رویدادهای غذا و نمایش‌های موزیکال میزبانی می‌کند. و اما پارک گریل، یک رستوران فضای بسته با ظرفیت 300 صندلی است که در طبقه زیرین پلازای AT&T و دروازه ابر قرار دارد.

میدان ریگلی و المان هزاره (Wrigley Square & Millennium Monument (Peristyle: میدانی عمومی در گوشه شمال غربی پارک است. عنصر شاخص آن، المان هزاره (Millennium Monument) است که peristyle به معنی ردیف ستون‌های اطراف ایوان هم خوانده می‌شود. این المان توسط شرکت معماری OWP&P طراحی شده است و شامل دو ردیف ستون دوریک که تشکیل یک نیم‌دایره را می‌دهند، می‌شود. در این محل المانی مشابه وجود داشت که توسط ادوارد بنت در سال 1917 طراحی و در سال 1953 برای ساخت پارکینگ، تخریب شد. میدان شامل فضای چمن بزرگ و یک فواره عمومی است. سبک نئوکلاسیک المان هزاره، پیونددهنده گذشته به حال و در تناسب با وجه تاریخی خیابان میشیگان است. براي تقدير از 115 سرمايه‌گذار و خیر پارك، نام آن‌ها روي پايه اين بنا حك شده است. ساخت این مجموعه 5 میلیون هزینه داشته که توسط بنیاد ویلیام ریگلی پرداخت شده است.

مرکز دوچرخه مک‌دونالد McDonald’s Cycle Center: یک ایستگاه دوچرخه سرپوشیده در شمال شرق پارک هزاره قرار دارد که در سال 2004 توسط شهرداری شیکاگو ساخته شد و از سال 2006 تحت حمایت مک‌دونالد و چندین شریک مثل دپارتمان‌های شهر و سازمان‌های حامی دوچرخه قرار گرفت. ایستگاه دوچرخه خدماتی مانند قفسه‌هاي قفل دار، دوش حمام، فست فودي با صندلي‌هايي در فضای باز، تعمير، اجاره، فضای پارك دوچرخه (با ظرفیت 300 دوچرخه) را براي تشويق دوچرخه‌سواري در پارك و دیگر نقاط مرکز شهر، ارائه می‌دهد.

پاویلیون‌های اکسلون Exelon Pavilions: چهار سازه هستند که با استفاده از تکنولوژی مدرن، انرژی خورشیدی را به برق تبدیل می‌کنند. دو پاویلیون شمالی، مکعب‌های سیاه مینیمالیستی هستند که توسط توماس بی‌بی طراحی شده و در کنار تئاتر هریس قرار دارند. پاویلیون شمال غربی، مرکز خوش‌آمدگویی و مدیریت پارک هزاره است و به جز این پاویلیون، سه مورد دیگر دسترسی به پارکینگ پارک هزاره (زیرزمین) را فراهم می‌کنند. پاویلیون‌های جنوبی توسط رنزو پیانو طراحی شده و در لبه باغ لوری قرار دارند.

گالری بوئینگ Boeing Galleries: این گالری شامل دو فضای باز خطی شمالی و جنوبی در دو سوی پلازای AT&T است که برای برگزاری نمایشگاه‌های هنرهای معاصر و مدرن طراحی شده است.

گردشگاه چیس Chase Promenade: یک گردشگاه پیاده‌ خطی شمالی-جنوبی است که با مساحت 3.2 هکتار برای برگزاری نمایشگاه‌ها، فستیوال‌ها و دیگر رویدادهای خانوادگی استفاده می‌شود و شامل سه بخش شمالی، مرکزی و جنوبی است.

پل نیکولاس Nicolas Bridge: جدیدترین فضای پارک، یک پل پیاده به طول 190 متر و عرض 4.6 متر است که از فضای بزرگ چمن در جنوب پارک شروع می‌شود و با عبور از خیابان مونرو، به طبقه سوم پاویلیون غربی بخش مدرن مؤسسه هنر شیکاگو (Art Institute of Chicago) متصل می‌شود. پل نیکولاس توسط رنزو پیانو، طراح بخش مدرن مؤسسه هنر، طراحی و در سال 2009 بازگشایی شد. این پل با الهام از قایق ساخته شده است و زیر آن از تیر فولاد سفید رنگ شده، کف از ورق آلومینیم و نرده‌های 1.1 متری آن از فولاد و توری‌های فولادی است. پل دارای خاصیت ضد لغزش و المنت‌های گرمایشی که باعث جلوگیری از یخ‌زدگی می‌شود، است. پل نیکولاس با شیب ملایم به ارتفاع 18 متری می‌رسد و دیدهای زیبایی را به پارک، خط آسمان شهر و دریاچه میشیگان فراهم می‌کند.

نقد و بررسی پروژه

پارک هزاره از نگاه عموم پروژه بسیار موفقی است و متخصصان مختلفی از آن به عنوان یکی از موفق‌ترین پارک‌های شهری اخیر یاد می‌کنند. در جریان این پروژه زمین‌های متروکه نزدیک ساحل دریاچه به یک مکان عمومی با دسترسی آسان تبدیل شد. این پروژه نمونه‌ای بارز از توسعه پایدار است و با رعایت چارچوب انرژی سبز و طراحی پایدار انجام پذیرفته است. انجام این پروژه توانست بر اقتصاد مناطق مجاور خود تأثیر به‌سزایی بگذارد و از زمان بازگشایی باعث توسعه توریسم، افزایش ارزش املاک، مالیات و ساخت وسازها در محدوده شده است. بسیار مورد توجه عموم قرار گرفت و سالانه میلیون‌ها توریست و شهروند از آن بازدید می‌کنند و به عنوان یک نشانه شهری مهم برای شهر شیکاگو شناخته می‌شود. این پارک شامل مجموعه‌ای جذاب و زیبا است که شامل محوطه‌ای برای کنسرت‌ها و رویدادهای عمومی، یک باغ گیاه‌شناسی با زمین‌هایی برای رویش علف‌های بومی که شبیه چمن‌زارهای شمال آمریکا به نظر می‌رسد، پلازایی که نقش یک پایه را برای یک مجسمه عظیم منعکس‌کننده نور دارد و زمین بازی‌ای که در آن از توتم‌های دیجیتالی‌ای که تصویر چهره مردم شهر با قومیت‌های مختلف را نشان می‌دهد، آب به بیرون می‌ریزد.

اما از نظر استفاده‌کنندگان، پارک بیش‌تر به صورت زنجیره‌ای از اجزای تجسم‌پذیر تجربه می‌شود تا به مثابه یک کل به یادماندنی. فضایی که فرانگ گهری طراحی کرده، اگر چه توجه بازدیدکنندگان را به خود جلب می‌کند، اما عملکردش کاملاً بر مبنای برنامه‌ای رسمی سازمان می‌یابد. برای هر وجب از پارک، برنامه‌ای مشخص وجود دارد و جا و فرصت چندانی برای خودانگیختگی و خودجوشی باقی نمانده است. هر چیزی در این پارک بزرگ است و باعث می‌شود بازدیدکننده در برابر مقیاس اکثر المان‌هایش، احساس کوتوله بودن داشته باشد. تنها در باغ گیاه‌شناسی است که به دلیل شکوه و جلو‌ه‌گری کم‌تر، افراد این شانس را دارند تا آن را لمس و حس کنند. این‌طور به نظر می‌رسد که پارک به عنوان یک لوگوی شرکتی طراحی شده است؛ نمایشی بزرگ و مختص به شهروندان جهانی و شرکت‌هایی که خود در هزینه این مجموعه سهیم هستند. از منظر هویت مکان این سؤال پیش می‌آید که آیا پارک هزاره مکانی اصیل است؟ اگر آن را ترجمانی از عصر جهانی‌شده حاضر در نظر بگیریم، پاسخ مثبت است. جالب این‌که  آن‌چه در این پارک وجود دارد به راستی شیکاگویی است، چرا که در این شهر همواره سنت طراحی والا و نوآوری دست بالا را داشته است. اما آیا این پارک می‌تواند ترجمانی از هویت پیچیده این شهر به عنوان یک دیگ درهم‌جوش باشد؟ به صراحت پاسخ منفی است و این مکان، هویت بارز و مشخصی ندارد.

پی‌نوشت

1. یکی از نواحی اجتماعی 77 گانه شیکاگو که CBD یا Downtown شهر محسوب می‌شود.                       Chicago Loop
2. گرنت پارک با مساحت 319 آکر (1.29 کیلومتر مربع) در میانه قرن 19 ساخته شده است و به عنوان جلوخان شیکاگو در کنار ساحل دریاچه میشیگان قرار دارد. این پارک در اوایل قرن بیستم توسط ادوارد بنت و متأثر از جنبش شهر زیبا مورد بازطراحی قرار گرفت.                                                                                                                                    Grant Park
3. برای عملیاتی و ایمن شدن پارکینگ در زیر پارک، از ژئوفوم سبک به جای خاک استفاده شده است تا وزن را کاهش داده و اجازه بدهد تا سازه‌های پارک اضافه شوند.

4. پل شاه‌تيري شايد رايج‌ترين و ساده‌ترين نوع پل باشد. در پل‌هاي تيري امروزي رايج‌ترين تيرهاي مورد استفاده تيرهاي I شکل و مقاطع جعبه‌ای هستند. طراحی و اجرای مقاطع I بسیار ساده بوده و در اکثر مواقع عملكرد خوبي دارد. اما ایرادشان، این است كه در مقابل پيچش ضعيف هستند. در اين مواقع از مقاطع جعبه‌اي استفاده مي‌شود. اين مقاطع پايداري بيشتري داشته و در مقابل پيچش مقاوم‌ترند بدين جهت شاه‌تيرهاي جعبه‌اي انتخابي ايده‌آل براي پل‌هايي هستند كه داراي انحنا مي‌باشند (مانند پل بی‌پی). مقاطع جعبه‌اي همچنين مقاومت خمشي بهتري داشته و در دهانه‌هاي بلندتر مناسب‌ترند.

منابع

• .Banerjee, T., & Loukaitou-Sideris, A. (Eds.). (2011). Companion to urban design. Routledge
• .Bruner Foundation, Inc. (2009). Urban Transformation: 2009 Rudy Bruner Award for Urban Excellence. pp. 87-123
• /https://www.chipublib.org/fa-millennium-park-inc
•  https://www.cityofchicago.org/city/en/depts/dca/supp_info/millennium_park.html
• http://millenniumparkfoundation.org